پزشکی....من....زندگی....

بله ما 12-10 روز قبل یه پستی نوشتیم راجع به محل طرحمون که ادامه داشت.

و حالا ادامه اش:

آره الا گفت بذار یه زنگ بزنم به خانم سین که همسر سرایدارمون بود ببینم کجاست.

زنگ زد و سین گوشی رو برداشت...خواب بود،برای همین صدای در زدن ما رو نشنیده بود.بچه اش 1 ماهشه.خیلی قشنگه مثل خودش...

خلاصه در رو باز کرد و رفتیم تو و خودش و نی نی ماهش رو دیدیم.خیلی سختی کشیده بود بیچاره تو این مدت .....از زایمان سخت و دیسترس تنفسی بچه اش بگیر تا تنها بودنش توی بیمارستان به دلیل بیماری خواهرش و خیلی چیزهای دیگه که از حوصله ی جمع خارجه....

از اون جا رفتیم خونه ی یکی از اهالی که الا باهاش صمیمی بود بعدش زنگ زدیم پزسنل و تو دوراهی دهی که رفته بودند دهگردشی با جاده فرعی قرار گذاشتیم.

آره دیگه دیدیمشون و با 2 نفرشون که هم مسیر بودیم و خیلی هم صمیمی بودیم 4 تایی چپیدیم صندلی عقب و رفتیم شهر و ناهار خوردیم و آمار کل منطقه اعم از تولد بچه ی بهورز و پزشکای جدید منطقه و خلاصه همه چی رو گرفتیم و با روحی آرام برگشتیم سمت شهر دودگرفته ی عزیزمون.

فکر کنم خدا دلش برام سوخت که دیدیمشون وگرنه من دق میکردم.

راستش از خدا پنهون نیست از شما هم پنهون نباشه هدف اصلی من دیدن اونها بود و گرفتن پایان طرح هدف فرعی محسوب میشد.

این هم ماجرای تجدید خاطرات با محل طرح.بعدا از خاطرات اون جا بیشتر براتون میگم

ارادتمند همیشگی

"نگار"

پیوست:فکر نکنم خاطره نویس خوبی باشم

نظرات شما عزیزان:

س.ق.ا